Txapa janzten eta eranzten ibiltzea bezain deserosoa da txipa aldatzen aritzea. Ezusteko onak eta txarrak hartu ditut egunotan. Nire lehenengo elkarrizketa elebidunak, esaterako. Ez dut esango eroso sentitu naizenik egoera horretan, baina poz handia hartu dut Euskaraldia zer den ere jakingo ez zuela pentsatzen nuen lagun batek “nire Belarriprest txaparen bila joan behar naiz” esan zidanean. Beste batzuetan ez dut nire rola bete, eta gaztelaniara jo dut, euskaraz aritzeko kemen faltan. Atzo, adibidez, euskara ahalegin handiz euskaltegian ikasi zuen amamarekin telefonoz gaztelania hutsean aritu nintzen.  Agurtzeko, zera bota zidan: “Euskaraz hitz egin behar dugu, ezta?”. “Hurrengoan bai”, esan nion nire buruari, “hurrengoan ausartuko naiz”. Ariketaren erdia geratzen zaigu oraindik joera hauek zuzentzeko.