*DH1-2ko ipuin garailea

Gaur, egunero bezala, Julenekin nago etxeko sukaldean, janari puskaren bat hartu nahian. Bion artean ogitarteko hondakinak hartzen ditugu zirrikitutik sartuta familia guztiaren artean banatzeko. Egun batean, hondakinen bila joan ginenean, etxeko jabearen semeak gu ikusi eta zapaldu nahi izan gintuen. Gure aurpegietan beldur ginela ikusi ahal zen. Julenek plantoia eman eta hondakinekin joan egin zen. Ni, harrituta, mugitu ezinik nengoen eta mutikoaren oinetakoa nire gainean zegoen, amak deitu eta joan egin zen. Ni afarira haserre joan nintzen. Ordu batzuk pasata, Julen nigana etorri zen barkamena eskatzen, damututa zegoela nabaritzen zen. Nik hasieran ez nion barkatu nahi, baina konturatu egin nintzen bera gabe ezin nuela bizi. Azken finean inurriok elkar behar dugu aurrera egiteko.

Mara Ruiz De La Arena
San Inazio BHI